Eerste stageweek

Halloo allemaal,

Het is inmiddels al weer de derde week in the Gambia. Stage is begonnen en we hebben al van alles voorbij zien komen. Het straatbeeld waarvan ik eerst zo onder de indruk was, lijkt nu zelfs al wat ‘normaler’ te worden.

De eerste week stage zijn we met z’n vieren (Hilda, Muriël, Angeline en ik) begonnen op de kinderafdeling. Nouja, niet helemaal. Ik was namelijk twee dagen ziek, dus mijn eerste week stage was wel een beetje kort. Ook Angeline en Nymphe waren deze week ziek, al dat lokale eten van de eerste week en de hitte hier, heeft onze buiken geen goed gedaan. Muriël en Hilda zijn de eerste dag wel naar het Health Centre gegaan, maar waren vervolgens ook erg snel terug omdat niemand hun komst had verwacht.

De dagen dat ik op stage ben geweest waren wel heel erg indrukwekkend. Er is echt geen dagstructuur of iets te herkennen. De verpleegkundige die zin hebben om iets te doen, werken wel. En de rest zit de hele dag op een stoel (en dan bedoel ik ook echt de hele dag). Je wordt hier vooral moe van het niets doen. Dagdiensten zijn van 08.00 tot 14.00 uur, maar voelen als lange dagen. Het Health Centre is erg primitief, maar wat me nog het meest tegenvalt is de mentaliteit van de verpleegkundige en artsen. Het lijkt wel alsof ze er ook geen energie in willen steken om er iets van te maken. Het is zo totaal anders dan in Nederland, daar moet ik nog wel even aan wennen. Het is zo onhygiënisch dat ik soms bijna bang ben om zelf ziek te worden (maar vrees niet, gelukkig zijn er wel handschoenen om onszelf te beschermen).

Afgelopen maandag (02/03) zijn Muriël en ik samen gestart op de Labour Ward/ Maternity (kraam/verlosafdeling). Hier is een Schotse vrijwilligersorganisatie bezig om de boel een beetje op orde te krijgen. Vanuit deze organisatie zijn de Nederlandse gynaecoloog Johan en de Engelse verloskundige Wendy momenteel aanwezig in het Health Centre. Als je de afdeling op loopt dan kun je gelijk zien dat hier Europeanen bezig zijn. Hier wordt bijvoorbeeld wel gewerkt met borden waarop staat welke patiënten er liggen en wat de diagnose is. Ik heb geen idee hoe het er in Nederland op een kraamafdeling aan toe gaat, maar Muriël gelukkig wel (dus ik kan haar al veel vragen stellen, heel handig). Wat een indrukken hier. Dag 1 ben ik gelijk mee geweest naar de OK voor een keizersnede. Ik was bang dat m’n maag zou gaan omdraaien, maar gelukkig viel het reuze mee. Johan leidde de operatie en gaf mij tussendoor nog wat uitleg, toch wel handig iemand die ook Nederlands spreekt. Op de tweede dag was het een stuk drukker en zijn er veel vrouwen bevallen. Wat een super schattige kleine bruine kindjes. Vandaag heb ik voor t eerst een bevalling gezien, best bijzonder... Ook werden we gelijk geconfronteerd met de harde realiteit van de Afrikaanse gezondheidszorg, een kindje heeft het niet gered.

Op dag 2 stond ik gekoppeld aan een verloskundige en samen zouden we zorgen voor een vrouw met pre- eclampsie. Een diagnose die de gynaecoloog Johan in Nederland nog nooit heeft hoeven stellen, is hier aan de orde van de dag (pre- eclampsie is zowel voor moeder als kind een gevaarlijke diagnose). Kort samengevat heb ik vandaag veel tijd bij deze vrouw door gebracht, die het echt wel zwaar had met deze eerste en tevens gecompliceerde bevalling. Waar de verloskundige was toen de bevalling echt begon, geen idee ??? de enige persoon die z’n verantwoordelijkheid neemt is de arts, die uiteindelijk alles bijna in z’n eentje heeft moeten doen. De vrouw heeft heel erg veel bloed verloren en is bijna in een shock geraakt. De vrouw was erg bang om te sterven, en terwijl ik dit typ vraag ik me af of ze het gered heeft. Ik ben blij dat ik deze vrouw haar baby nog even heb laten zien, ze was zelf erg bang haar kindje nooit te kunnen zien. Het kritieke moment van deze vrouw was om 14.00, en dat betekend einde van de dienst. De verloskundige lopen dan rustig weg, en de enige die nog bij de vrouw stonden waren Muriël, Johan, Wendy en ik (ik vraag me toch af wat hier gebeurd was als er geen Europeanen zijn… want de avonddienst was er ook nog niet).

Het is hier in Gambia trouwens heel normaal voor mannen om meerdere vrouwen te hebben. Zo kon een verpleegkundige in het Health Centre twee verloskundigen aanwijzen die allebei tot zijn clubje van vrouwen behoorde. De vrouwen vinden het zelf ook prima. Ik blijf het toch een beetje bizar vinden…

Vanmiddag gaan we naar Mr. Tamba, hij heeft vorige week een zoontje gekregen en vandaag is zijn naamceremonie. Dit is hier een bijzonder gelegenheid, ik ben dus heel benieuwd!

Ook m’n Gambiaanse naam begint al wat te wennen. Waar ik het nut van deze naam in het begin nog niet helemaal in zag, wordt ik nu alleen nog maar zo genoemd. Anouk is een veel te westerse naam en te moeilijk voor hier. Als je het de Gambianen laat schrijven wordt zoiets; Ankd of Anku (ze zeggen; noek). Nu ze ons hier in het health centre een beetje leren kennen (en wij zijn natuurlijk een opvallende verschijning, vier blanke meiden) dan wordt er vaak geroepen; Mariatou, Adjaratou, Halima en Yassin.

In de weekenden zijn we gelukkig niet bezig met stage! Afgelopen zondag zijn we naar een heeeeeerlijk resort geweest! Prachtige zwembaden, aan het strand, apen om je heen en obers die je een heerlijke smoothie komen brengen. Zo zwaar hebben we het hier in Gambia nog niet 

Liefs uit Gambia, Anouk

P.s. Terwijl ik dit verslag typ, bedenk ik me dat ik nog een brief moet schrijven aan m’n pen vriendin. Jaja, een meidengroep van de College heeft dit bedacht en is helemaal enthousiast om brieven naar hun Nederlandse vriendinnen te sturen. Laat ik dus maar wel zo spontaan zijn om er ook een terug te sturen. Van wie je de brieven ontvangt blijft trouwens een verassing, over 2 maanden ongeveer organiseren ze een feestje om je anonieme penvriendin te leren kennen. Als iemand nog tips heeft voor een brief, alles is welkom. De brieven die we van hun ontvangen lijken namelijk vooral op liefdesbrieven..